Na današnji dan prije 71 godinu je rođen jedan od najboljih fudbalera koji su ikada nastupačli na Evropskim prvenstvima.
Jedan od najboljih jugoslovenskih fudbalera svih vremena. Treća Zvezdina zvezda, odigrao je 85 utakmica u nacionalnoj selekciji, do 2004. predsjednik fudbalskog kluba Crvene zvezde na čijem se čelu nalazio preko dvije decenije. Džajić je kao tadašnji tehnički direktor Crvene zvezde tvorac najzlatnije generacije u istoriji Crvene zvezde, sa kojom se popeo na vrh Evrope maja 1991, osvojivši Kup evropskih šampiona, i svijeta, kada je Crvena zvezda u nezvaničnom takmičenju za najbolji klub na planeti, osvojila Tojota kup, u decembru 1991.
Već u petnaestoj godini postao član Crvene zvezde, jer je prethodno sjajno igrao na jednom turniru u Valjevu i lovci iz velikih klubova su ga odmah zapazili. Kada je stigao do prve selekcije juniora, samo šest meseci kasnije prebačen je u prvi tim. Aleksandar Obradović mu je ukazao šansu 6. maja 1963, kada je debitovao u meču protiv titogradske Budućnosti s nepunih 17 godina. Već u narednoj 1963/64 sezoni osvojio je prvu šampionsku titulu i postao predvodnik nove generacije koja je tri puta uzastopno (1968, 1969. i 1970) i još jednom 1973. osvajala titulu najboljih u prvenstvu Jugoslavije i četiri Kupa Jugoslavije.
U nacionalnom timu debitovao 17. juna 1964. u Beogradu, u meču protiv Rumunije (1:2).
Na Kupu nacija 1968. održanom u Italiji, Džajić je 5. juna u Firenci, u meču protiv svjetskih šampiona Engleza, u trku prevario direktnog čuvara Vilsona, u šesnaestercu spustio na koljena kapitena Mura i onda lobovao Benksa koji je video loptu tek kada se našla u mreži i doneo Jugoslaviji plasman u finale, koje je kasnije ona, nakon dvije utakmice, izgubila od Italije. Džajić je postigao gol za Jugoslaviju u prvoj utakmici, a sa dva gola je bio najefikasniji strijelac završnog dijela prvenstva.
U sezoni 1970/1971. Džajić je isključen u četvrtfinalu Kupa evropskih šampiona u meču protiv Karl Cajs Jene i dobio tri meča zabrane igranja. Zbog toga nije mogao da igra protiv Panatinaikosa u polufinalu, kada je Crvena zvezda slavila 4:1 u Beogradu i izgubila 3:0 u Atini. 11. oktobra 1972. u Londonu (bilo je 1:1 protiv Engleza) Džajić je srušio dotadašnji rekord Branka Zebeca u broju odigranih utakmica.
Učestvovao je na Svetskom šampionatu 1974. u Zapadnoj Nemačkoj, na kom je reprezentacija Jugoslavije na otvaranju prvenstva igrala neriješeno sa svjetskim prvakom Brazilom i postigla rekordnu pobjedu od 9:1 protiv reprezentacije Zaira, a Džajić je postigao jedan gol. Međutim, nakon prolaska u drugu fazu prvenstva, reprezentativci Jugoslavije nisu ponovili igre kao iz prve faze i naredali su 3 poraza, pa su se morali vratiti kući.
Dvije sezone (1975. i 1976) proveo je u Bastiji, gde je za francuskog prvoligaša odigrao 80 mečeva, vratio se u Beograd i u Crvenu zvezdu, čiji je dres poslednji put nosio 28. maja 1978. u Mostaru. Od reprezentacije se oprostio 16. septembra 1979, u prijateljskom meču protiv Argentine (4:2) na Marakani. Za Crvenu zvezdu je odigrao rekordnih 590 mečeva, postigao 287 golova (od toga 305 prvenstvenih mečeva i 113 golova). Za reprezentaciju je igrao ukupno 85 puta, a njegov rekord je oborio Savo Milošević oktobra 2004.
Crvena zvezda je Džajiću 1979. ponudila ulogu tehničkog direktora kluba sa kojih je postigao najveće uspjehe u istoriji Crvene zvezde, osvajanje Kupa evropskih šampiona i Interkontinentalnog kupa 1991. Prvi mandat predsednika Crvene zvezde, od 1998 do 2002, u teškim finansijskim uslovima i sa neadekvatinim igračkim kadrom, okončao je sa dvije titule prvaka i dva trofeja u kupu, da bi prihvatio i drugi mandat na funkciji predsednika.
Nakon loših rezultata Crvene zvezde i zdravstvenih problema, Džajić se 2004. povukao sa mjesta predsjednika Crvene zvezde.
Fudbalski savez Srbije i Crne Gore ga je 2003. izabrao za najboljeg igrača države u proteklih 50 godina.
Sumnje na proneveru novca
Dragan Džajić uhapšen je 5. februara 2008. godine zbog sumnje da je od prelaska Gorana Drulića u Španiju prisvojio 5,1 milion evra. Zbog sumnje da su počinili isto krivično delo uhapšeni su i Vladimir Cvetković i Miloš Marinković. Pritvor im je ukinut pet mjeseci kasnije, 4. jula, kad im je omogućeno da se brane sa slobode. Džajić je dva mjeseca posle hapšenja zbog zdravstvenih problema prevezen na VMA na liječenje, odakle je pušten 11. jula, sedam dana posle odluke suda o ukidanju pritvora.
Do kraja aprila 2010. godine, kad je istraga okončana i podignuta optužnica, postupak je proširen za još tri transfera, Zorana Njeguša, Ivana Dudića i Perice Ognjenovića. Tokom istrage tužilaštvo je odustalo od krivičnog gonjenja za transfer Nemanje Vidića. Prema tvrdnjama tužilaštva na nezakonit način stekli su protivpravnu imovinsku korist od preko pet miliona evra.
Glavni pretres počeo je 31. januara 2011. godine i do novembra 2012. je održano 19 glavnih pretresa, dok je pet odloženo i to najviše zbog nedolaska fudbalera, koji su imali obaveze u svojim klubovima. Na suđenju je saslušano 19 svjedoka, koje je tužilaštvo predložilo, a najviše njih bilo je u Upravnom odboru Crvene zvezde. Među svjedocima saslušana su sva četvorica fudbalera, koji ni jednom jedinom rečju nisu teretili Džajića, ali ni ostale optužene.
Posljednji među njima saslušan je Drulić, na osnovu čije je prijave i pokrenut postupak. On je svojevremeno podneo odštetni zahtjev i tužbu protiv Crvene zvezde za nešto više od milion evra za koje tvrdi da ih nije dobio prilikom prelaska u Real Saragosu. Na kraju, Drulić je na glavnom pretresu rekao da mu Dragan Džajić i ostali optuženi ništa ne duguju.
U novembru 2012. predsednik Srbije Tomislav Nikolić abolirao je Dragana Džajića. Kako je saopšteno iz Kabineta predsednika Republike, potpisan je dokument kojim se obustavlja krivično gonjenje nekadašnjeg predsednika FK Crvena zvezda, čime je stavljena tačka na sudski proces koji se protiv Džajića vodio skoro pet godina. Iako to nije uobičajena praksa, predsednik države može da da pomilovanje i dok je krivični postupak u toku. Prvi čovjek države može da pomiluje bilo kog pojedinca i da ga, ukoliko je osuđen, oslobodi izdržavanja kazne ili, kao u Džajićevom slučaju, da ga oslobodi krivičnog gonjenja.
