Emilia Jović, učenica drugog razreda gradiške Gimnazije, rođena je u Japanu, tamo je završila osnovnu školu, tečno govori japanski, kineski a uskoro će progovoriti i korejski.
Kroz osmijeh govori da su joj japanski i kineski možda i lakši od srpskog jezika.
“Za razliku od japanskog, koji ima tri pisma, kineski ima jedno, ali mnogo teže za pisanje i izgovaranje. Kada sam upoznala osnove, jednostavno nisam mogla da se zaustavim jer je neprestano bio zanimljiv i nov za istraživanje. Kinesko pismo broji hiljade znakova, tako da učenje može da traje godinama i da je stalno zabavno. Sad su mi kineski i japanski lakši od srpskog, jer kad čitate karaktere oni su slikoviti i mogu da imaju više značenja. U srpskom jeziku morate da pročitate čitav pasus da biste razumjeli jedno značenje. Mnogo je zanimljivo kroz jezik naučiti i kulturu i istoriju, koja je veoma duga i uvijek inspirativna”, priča Emilia.
O njenom odličnom znanju kineskog jezika svjedoči drugo mjesto u Evropi i šesto mjesto u svijetu na Olimpijadi iz kineskog jezika za strane učenike, koja je prošle godine održana u oktobru, a za te uspjehe je nedavno nagrađena i plaketom “Sveti Stefan” koja joj je uručena povodom Dana Republike, 9. januara.
“Plaketa ‘Sveti Stefan” mi mnogo znači jer je ovaj svetitelj i zaštitnik moje porodice”, kaže Emilia, koja je zahvalila predsjedniku RS Miloradu Dodiku i svima koji su učestvovali u pripremi i dodjeli nagrada.
“Veoma sam zahvalna i svojoj školi Gimnazija Gradiška koja učenike uvijek podržava kad je riječ o takmičenjima u našoj zemlji, ali i van nje”, dodala je Emilia.
Ističe da su obaveze bile dio njenog i sestrinog odrastanja u Japanu, jer su Japanci disciplinovani i marljivi.
“Za mene nije ništa teško ili nemoguće, samo treba dosta vremena, rada, truda, strpljenja i volje. Korejski je poseban, možda i njega jednog dana savladam. U Japanu se dosta vremena provodi u školi, učenje i sport su primarni, ali sam i pored toga učila i sviranje klavira, tako da je uvijek užurbano i veselo. Kada sam se doselila u Gradišku, imala sam priliku da sve što sam naučila u Japanu dobro iskoristim i ovdje, i veoma sam srećna što sam imala priliku da živim tamo. Ovdje su stvari mnogo drugačije, škola kraće traje, a raspusti su mnogo duži. Pokušavam da uvijek budem zauzeta i da se bavim stvarima koje su mi zanimljive, a to je da čitam i učim o kulturi i istoriji mojih predaka”, kaže Emilia.
Ističe da je posebno iskustvo bilo učestvovati i takmičiti se na 16. Svjetskoj olimpijadi iz kineskog jezika za srednjoškolce u Kini.
“Takmičenje je održano u tri velika kineska grada: Pekingu, Daliju i Kunmingu, a učestvovalo je 110 srednjoškolaca iz 93 zemlje svijeta. Takmičenje je trajalo tri sedmice i sastojalo se od nekoliko takmičarskih disciplina poput testova u poznavanju kineskog jezika i gramatike, kulture, istorije i geografije. Nakon toga smo imali otvorenu besjedu pred profesorima sa prestižnih fakulteta i instituta, koji su nas ocjenjivali. Takođe, u takmičenje je ulazila jedna izvedba u trajanju od tri minuta koja se mogla sastojati od kineskog plesa, pjevanja, sviranja kineskog instumenta ili recitacije”, prisjeća se ona.
Dodaje da se nakon tog kruga plasirala u prvih 30 najboljih u svijetu, nakon čega su ponovo testirani.
“Dobijali smo kratke zadatke direktno pred žirijem. Tu sam se plasirala u najboljih 10 srednjoškolaca u svijetu i osvojila drugo mjesto u Evropi te šesto u svijetu. S ovim rezultatom kineska Vlada mi je ponudila besplatno školovanje na bilo kom univerzitetu u Kini ako nakon završenog srednjoškolskog obrazovanja odlučim da studiram tamo”, kaže Emilia.
Ističe da i njena mlađa sestra, Lasta Sofija, voli kineski jezik i da u kući kada ne žele da ih drugi razumiju pričaju upravo ovim jezikom.
“Moja mlađa sestra je prvo propjevala kineski, pa tek onda propričala. Kroz muziku i ples smo savladale prve korake u kineskom jeziku. Kasnije smo krenule da učimo i pismo, ali sam se ja više posvetila učenju kineskog jezika, što me i dovelo do ostvarenja ovih rezultata”, objašnjava Emilia i kroz osmijeh dodaje da je, osim stranih jezika, zanimaju i matematika i fizika, što je pomalo neobično za našu sredinu.
Dragomirka Jović, majka talentovanih Emilije i Laste Sofije, kaže za “Nezavisne novine” da njene kćerke, iako su sestre, pokazuju različita interesovanja, a da je na roditeljima da prepoznaju te skrivene dječije biserčiće i njeguju ih.
“Ono što je velika sličnost je to što su pozitivne, aktivne, nasmijane, srećne i uvijek spremne na neke nove izazove, bilo da je riječ o učenju, druženju, putovanju ili nekoj njihovoj tački interesovanja. Dovoljno je da se pokrenu, a kad krenu – onda ne staju. Mlađa kćerka trenira karate, čita dosta knjiga, ali i pored ovih filozofskih disciplina, kako ih mi nazivamo, ona pravi sama sebi koreografiju i pleše. Najviše voli J-pop, K-pop i C-pop. Kroz muziku uči i jezik. Ono što je meni kao roditelju najvažnije je da su djeca zdrava i srećna, a ostalo mogu da postignu radom i disciplinom”, rekla je Jovićeva.
