U predgovoru Srpskih spomenica štampanih u Beogradu oko 1840. godine zabilježi sveštenik Pavle Karano-Tvrtković i priču o gradnji prve zidane crkve u Lijevču polju još za turskog vakta.
Naime, kad se smirila buna u Bosni sazva vezir u Sarajevu sve knezove seoske koji ne pristadoše podržati Zmaja od Bosne (Husein-kapetana Gradaščevića).
Među njima se desi pop Pavle is Berbira, pop Vitković iz Karajzovaca i seoski knez Čuturilo.
Na pitanje šta iskaju što ostadoše uz Stambol rekoše veziru da su radi sagraditi zidanu crkvu, jer na 26 sela gradiškoga protopopijata nemaju ni jedne.
Vezir dozvoli – dukati se za ferman sakupe i 1834. godine krene gradnja crkve koja se zbog druge bune i bježanje u Slavoniju (Madžarsku) nikad ne završi.
Ali osta jota na hvalu Srba Lijevčana da su svoju Crkvu ljubili i kad je najgore bivalo.
Tek dolaskom Austrije podiže se riglovani hram – na čijem drvenom tornju koga više i nema zvoni najjasnije zvono u Lijevču, koje je cijelu noć zvonilo kad je počeo Drugi svjetski rat.
Pratite ”Micro mrežu”:
