Nova hrana obuhvata namirnice koje se nisu u velikoj mjeri upotrebljavale prije maja 1997. godine na teritoriji EU. U ovu grupu spadaju tzv. inovativna hrana kao što je nano hrana, kao i tradicionalna hrana iz drugih dijelova svijeta, recimo insekti. U Evropskoj uniji nova hrana je definisana kao ona koja se nije konzumirala u velikoj mjeri prije 1997. godine, kada su usvojeni i prvi propisi o njoj. U tu grupu namirnica, osim nove, spada i inovativna hrana u čijoj se proizvodnji koriste nove tehnologije i proizvodni procesi, kao i tradicionalne namirnice koje se konzumiraju van Evropske unije.
U EU je od 1997. godine podnijeto nekoliko stotina zahtjeva za odobravanje. Među njima su, na primer, čia sjemenke, hrana proizvedena uz pomoć najnovijih tehnoloških inovacija, kao što su termički obrađeni mliječni proizvodi fermentisani bakterijama. Tu je i ”salatrim” – mast smanjene energetske vrijednosti, ulje dobijeno iz mikroalgi, voćni sok proizveden tehnologijom visokog pritiska…
Do skoro nepoznate namirnice na domaćem tržištu – poput čia semenki, godži bobica, raznih vrsta paražitarica i proizvoda od soje, ulja egzotičnih biljaka i dodataka ishrani, postale su svakodnevnica. Odsustvo evidencije, označavanja i nadzora nad prometom ovih namirnica, kao što su, na primjer, preporuke o dozvoljenom unosu u organizam ili informacija da je proizvod sadrži GMO, mogu pak naše potrošače dovesti u zabludu.
Zbog toga je važno unaprijediti sistem upravljanja tzv. novom hranom i proizvodima GMO porijekla. Usaglašavanje domaćih propisa sa standardima EU o bezbjednosti hrane je jedan od načina da se to postigne.
Izmjenama i dopunama Zakona o bezbjednosti hrane i donošenjem odgovarajućih pravilnika uspostaviće se sistem kategorizacije nove hrane i lista nove hrane sa uslovima za odobravanje. Na taj način bi se na tržištu našle namirnice koje su prošle rigorozne naučne kontrole i ne predstavljaju rizik po javno zdravlje, niti je moguće bilo kakvo dovođenje potrošača u zabludu.
Slična je situacija sa proizvodima GMO porijekla. U slučaju Srbije, Zakon o genetički modifikovanim organizmima zabranjuje uzgoj i promet GMO. Iako apsolutna zabrana naizgled deluje kao svrishodniji način upravljanja proizvodima GMO porekla, u praksi se pokazalo drugačije. Pretpostavka apsolutne zabrane podrazumeva da proizvodi GMO porekla ne postoje na tržištu, tj. da institucije u Srbiji retko kada dolaze u kontakt sa GMO proizvodima. Zbog toga ne postoji uvid u realnu situaciju, niti su razvijeni mehanizmi zaštite zdravlja građana.
Špekulacije u javnosti ipak ne isključuju moguće postojanje ilegalnog uzgoja i prometa GMO proizvoda. Propisi EU, , sa druge strane omogućavaju evidentiranje i praćenje GMO kroz sistem prijave i odobravanje prometa na tržištu ukoliko ne šteti zdravlju ljudi, životinja i prirodi. Drugim rečima, odobreni prehrambeni proizvodi ili hrana za životinje koji su nastali od GMO-a su sledljivi i jasno označeni kako bi distributeri i potrošači bili informisani.
U svijetu se insekti često upotrebljavaju u ishrani. U Evropskoj uniji oni su obuhvaćeni definicijom nove hrane kao sastojci hrane izolovani iz životinja. I delovi insekata kao štio su noge, krila, glava takođe su u uredbi, a novom hranom mogu se zvati i celi insekti ukoliko se pre 1997. godine nisu upotrebljavali u ishrani evropskih potrošača.
