Učenje na daljinu je nešto što je za cijelu Bosnu i Hercegovinu, odnosno većinu nje samo prije godinu dana bila daleka budućnost. Pojavom korona virusa, ovaj model učenja se postavio kao imperativ, a samim tim sve kritike prema njemu nisu imale smisla, jer nije bilo alternative.
Učenje na daljinu ili nama bliže učenje preko interneta, je psotalo popolarno na youtube, gdje su na različitim video klipovima objašnjava skoro sve što radite u životu. Od kuvanja, šminkanja, sređivanja, oblačenja, šivanja, do fotografisanja, grafičkog dizajna, programiranja i drugih stvari. Za sve ove aktivnosti postoje razne vrste edukacija, a najpopularniji nazivi za njih su vebinari.
Vratimo se učenju na daljinu i njegovoj formi izvođenja, koja se vrši preko takozvane virtuelne škole. „Virtuene škole su obrazovne organizacije koje nastavu i kurseve izvode preko Interneta ili pomoću Web baziranih metoda, što je prirodan nastavak razvoja i primjene tehnologija i učenja na daljinu.“ Objašnjava profesor Nebojša Macanović us vojoj knjizi „Pedagoške aktuelnosti“. Ono što je interesantno jesu brojne predrasude oko virtuelne škole, gdje se najčešće potcjenjuje moć virtuelnih škola i učenja na daljinu, mada ovaj stav praksa često demantuje. Da se radi o klasičnom stereotipu govori i podatak da većina ljudi koji se bave web dizajnom, su većinom zanja stekli putem interneta, odnosno vituelno, a ne uživo.
Ako sve svedemo na mikro nivo, možemo se vratiti na tekst koji sam objavio na našem portalu, a govori o sajtovima škola i institucija i njihovoj uređenosti. Poneke škole imaju zastarjelu verzuju sajta, a neke ga uopšte nemaju. Jasno je da ovdje ne možemo govoriti o učenju na daljinu, ni u tragovima.
Ali uslovi koji vladaju u epidemiji korona virusa ne misle tako. Moramo se prilagoditi i sve kreće putem javnog servisa i ostalih platformi. Učenici nisu na ovo pripremljeni, pa je i u tom domenurad otežan. Da ne govorimo o roditeljima, koji teško da mogu ispratiti djecu da li rade u skladu sa pravilima, pogotovo ako idu na posao.
Postavlja se pitanje šta su škole do sada radile? Da li su sajtovi škola mogli bolje da se iskoriste? Da se, na primjer na njima ponekad organizuje učenje na daljinu. Da se đacima koji ne mogu prisustvovati nastavi zbog bolesti ili nekih drugih razloga snimi predavanje pa da prate i uče preko linka koji bi se nalazio na sajtu škole i svaki đak bi imao svoju šifru kako bi mogao na taj način da pristupi linku. Isto tako mogu se organizovati virtuelne škole sa djelimičnim programom, gdje se pored nastave izvedene u školi može organizovati on-line dopunska nastava za djecu koja teže prate nastavu ili djecu koja idu na takmičenja.
Mnoga djeca zbog pojave nasilja u školama često postaju anksiozna, povlače se u sebe i teško prate program. I za njih se kao prelazni period može urediti sistem učenja na daljinu, gdje oni neće biti asocijalni ukoliko ih uključimo u sportske i druge aktivnosti.
Mnogo je stvari koje će pojavom korona virusa da se okrenu naglavačke. Svaka negativna pojava ne donese uvijek sve negativne stvari društvima. Problem je samo kada se neke stvari dešavaju preko noći, što je postala karakteristika našeg školstva u periodu od rata pa na ovamo.
