Na današnji dan davne 1878. godine rođen je Vuk Stefanović Karadžić, srpski filolog, reformator srpskog jezika, sakupljač narodnih umotvorina i pisac prvog rječnika srpskog jezika.
Nakon sloma Prvog srpskog ustanka, u kome je učestvovao kao pisar, odlazi u Beč gdje upoznaje Jerneja Kopitara, cenzora slovenskih knjiga, na čiji podsticaj kreće u prikupljanje srpskih narodnih pjesama, reformu ćirilice i borbu za uvođenje narodnog jezika u srpsku književnost.
Reformama Vuka Karadžića u srpski jezik je uveden fonetski pravopis, a srpski jezik je potisnuo slavenosrpski koji je u to vrijeme bio jezik obrazovanih ljudi. Kao najvažnije godine Vukove reforme ističu se 1818., 1836., 1839., 1847. i 1852. godina.
Godine 1814. u Beču je objavio zbirku narodnih pjesama pod nazivom „Mala prostonarodna slavenoserbska pjesnarica“. Iste godine objavio je i „Pismenicu serbskoga jezika po govoru prostoga naroda napisana“, odnosno prvu gramatiku srpskog jezika na narodnom govoru.
Godina Vukove pobjede smatra se 1847. jer su te godine objavljena na narodnom jeziku djela Djure Daničića „Rat za srpski jezik i pravopis“, „Pesme“ Branka Radičevića, Njegošev „Gorski vijenac“ i Vukov prevod Novog zavjeta.
Iz staroslovenske azbuke Vuk je zadržao 24 slova, dodao je jedno iz azbuke i dodao 5 novih slova. Vuk je najznačajnija ličnost srpske književnosti prve polovine XIX vijeka.
Vuk je umro u Beču 1864. godine, posmrtni ostaci su mu preneseni u Beograd gdje je uz velike počasti sahranjen u porti Saborne crkve, pored Dositeja Obradovića.Vukov jezik je priznat za zvanični tek 1868. godine, četiri godine nakon njegove smrti.
